Een aantal jaar geleden kwam een leerling woedend mijn lokaal binnenstormen. De jongedame, die zelf moeders makkelijkste niet was, zou ‘onterecht’ (!) uit de les gestuurd zijn.
– ‘Hij heeft écht iets tegen mij!’ riep ze.
– ‘Hij ook al?! Dat is dan al de vierde leraar deze week. En het is pas dinsdag! Ik ga bijna denken dat het misschien aan jou ligt in plaats van aan hem’ zei ik sarcastisch, waarna we (weer!) in gesprek gingen over haar waardeloze werkhouding en brutale gedrag tegen mijn collega’s.
– ‘Luister’ zei ik. ‘Je moet écht wat aardiger zijn tegen docenten. Je hebt ze nodig en kunt ze maar beter te vriend houden.’
– ‘Nodig?! Hah. Ik ben toch bijna klaar met zijn vak. Volgend jaar heb ik hem niet meer.’
– ‘Denk niet alleen aan volgend jaar. Je weet maar nooit. Misschien komt er ooit een dag waarop je hem nodig zult hebben!‘
Er volgden rollende ogen en een arrogante zucht.
Wat er van de jongedame terecht is gekomen, weet ik niet.
De docent nam een jaar later ontslag, ging ergens anders werken om wat tijd over te houden voor een nieuw project, en is nu een van de voormannen van Muslim Rights Watch Nederland: Adil el Kanfoudi.
Gisteren behaalde MRWN na een intensieve juridische strijd en een sterke mediacampagne, een van haar grootste successen tot nu toe. Een Nederlandse moslim uit Tilburg zat meer dan 50 dagen lang onterecht in een Spaanse cel, omdat de Nederlandse overheid hem ooit op een van de vele rondslingerende moslimlijstjes had gezet. Overheidssteun bleef uit. Pas na dagen van onduidelijkheid, maakte een vertegenwoordiger van ons land in Spanje wat ’tijd vrij’ om tussen zijn zonnige diplomatenleventje door, een karig bezoekje te brengen aan de Nederlander in gevangenschap. Hij deed hem de mededeling dat zijn land niet echt iets voor hem kon betekenen, of beter gezegd: niet echt geïnteresseerd was om hulp te bieden. Hoe kon het ook anders met een VVD-regering. Het was immers een moslimman en geen blonde jonkvrouw waarmee electoraal gewin te behalen viel bij televisiekijkers.
De man dreigde in de vergetelheid te raken. Maar MRWN en hun partners pakten de zaak op en zetten zich onuitputtelijk in om hier een publieke strijd van te maken. Na grondig onderzoek en juridische bijstand, gevolgd door veel verontwaardiging in de media, leek Dilan Yeşilgöz, de harteloze minister van Justitie en Veiligheid, enigszins terug te komen op haar eerdere standpunt dat moslims de fouten van haar ambt zelf maar moesten oplossen. Handelen deed ze nog niet. Daar was een juridische aanklacht tegen de Nederlandse staat voor nodig. En dat hielp. Gisteren, één dag voor de rechtszaak van vandaag, kreeg de Tilburger zijn vrijheid terug en werd hij overgevlogen naar Nederland. Het kon dus al die tijd gewoon wél.
Deze hele situatie heeft wederom bewezen dat er in Nederland inderdaad niets anders op zit dan ons in te vechten in de samenleving. Helaas is niet de samenleving, maar de overheid zelf jarenlang het grote probleem gebleken. Van basisscholen tot middelbare scholen, van moskeeën en liefdadigheidsorganisaties tot simpele individuele burgers, alles wat islamitisch is, is de afgelopen jaren actief doelwit gebleken van overheidsinstanties en door haar gesteunde instellingen als banken, scholen en NGO’s. En wie weet welke schandalen er in de toekomst nog meer aan het licht zullen komen.
In die strijd om rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid, zijn organisaties die zich juridisch inzetten voor onze rechten onmisbaar. En daarom is MRWN ook zo’n gewin. Het is dan ook erg zonde, haast schandalig, dat de voormannen van deze mensenrechtenorganisatie, dit waardevolle werk gewoon nog moeten doen in hun ‘vrije uurtjes’. Alles is ‘vrijwillig’ en ze hebben andere baantjes waarmee ze zich financieel onderhouden. Wat mij betreft moet de hele leiding daar zo snel mogelijk ontslag kunnen nemen bij andere werkgevers en zich fulltime kunnen bezighouden met het behartigen van de belangen van onze gemeenschap. En het is een collectieve verplichting voor een grote en sterke moslimgemeenschap als de onze, om dit financieel mogelijk te maken. Onze gemeenschap heeft MRWN nu harder nodig dan ooit. Steun MRWN. Want je weet maar nooit. Misschien komt er ooit een dag waarop ook jij hen nodig zult hebben!